Het valt me keer op keer op dat wanneer zwarte mensen zelfredzaam zijn, voor zichzelf denken en hun eigen weg kiezen, hun leven niet laten bepalen door hun leeftijd of kleur, links over de bek en in de aanval gaat. De brutale haatdragende berichten naar mijn anonieme dochter en mezelf bewijzen het ook nu weer. Op zo’n moment tonen ze hun ware gezicht, vergeten ze hun camouflage en hun verborgen racisme breekt alle dijken.
Mijn ouders waren niet perfect en plooiden vaak tegenover de traditie en religie. Dat maakte me erg boos en opstandig. Maar ik ben ze erg dankbaar dat zij op het platteland in Burkina Faso, ondanks de armoede en de dictatuur, me al vroeg literatuur lieten lezen en lieten luisteren naar het journaal op de Franse internationale radio. Ik kreeg op jonge leeftijd de krant in handen. Na alles wat ik als kind meemaakte zoals de genitale verminking en allerlei vormen van onderdrukking die kleine moslima’s meemaken, had ik kunnen opgeven. Maar de kennis en informatie gaven me altijd hoop, houvast en zelfstandigheid. Als moeder geef ik hetzelfde door aan mijn kind. Het was het enige dat ik had en voor mij was dat het mooiste cadeau ooit. Ik leerde haar van boeken houden. Stiekem leest ze tot laat in bed zoals ik deed als tiener en als we naar de bibliotheek gaan wil ze het liefst zo lang mogelijk blijven.
In elk allochtoons gezin zou opvoeding en gelijkheid centraal moeten staan voor een betere integratie. We moeten trots zijn op onze nieuwsgierige kritische jeugd. Waarmee zijn we bezig als zij niet over onze schouder mee mogen kijken?
Stel je voor dat mijn dochter en ik geen Nederlands konden lezen en schrijven, nooit naar Het Journaal keken, niet hard wilde werken en alleen maar op hulp van anderen zaten te wachten en iedereen van racisme beschuldigden…Dan zou dat beter passen in het boekje van sommige mensen.
Hun manier van denken is fatalisme van het zuiverste soort. Ik weiger erin mee te gaan en doe er alles aan om mijn kind op te voeden tot een sterke, weerbare, onafhankelijke vrouw, een vrije en verlichte burger die zichzelf niet als een slachtoffer ziet. Zij zal geloven in zichzelf en een trotse burger zijn. Net zoals haar mama. En als dat mensen, degenen die van determinisme houden, niet bevalt... nou, dan wennen ze er maar want ik, wij gaan niet veranderen!
Dit was de achtste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.
www.telegraaf.nl