Enkele weken geleden trok ik zelf naar Israël, waar ik enkele dagen met overlevenden, familieleden en hulpverleners praatte. Ik raakte er onder de indruk van de mentale sterkte en weerbaarheid van de families.
Ik vertrok niet naar Israël op een politieke missie. Ik wilde er luisteren en begrijpen, en zoveel mogelijk verschillende stemmen horen.
In Israël gaat het leven door
Ik wilde er ook met mijn eigen ogen zien wat er vandaag gebeurt. Zo bezocht ik er bijvoorbeeld een bloedbank, uiteraard een cruciale schakel in de medische hulpverlening, maar ik praatte er ook met een overlevende van het Supernova-festival en met een gijzelaar die net vrijgekomen was en met zijn moeder.
Waardigheid, kracht en kwetsbaarheid kronkelden zich als een rode draad door al die ontmoetingen heen. Ik zal bijvoorbeeld nooit vergeten wat de moeder in kwestie me vertelde over het telefoontje dat ze kreeg van een Hamas-terrorist, nadat haar zoon in hun handen was gevallen.
"Je moet propaganda maken voor ons en je stem laten horen in Israël, anders doden we je zoon", kreeg ze te horen. Waarop de moeder de man antwoordde: "Luister, het lot van mijn zoon ligt in Gods handen, maar dat van jou ook."
Raketaanvallen en aanslagen in Israël
De jongen heeft het gelukkig overleefd, was fysiek natuurlijk zwaar getekend en ook dertig kilo afgevallen, maar kwam toch heel erg sterk over op me. Hij vertelde me hoe hij zich in gevangenschap had vastgeklampt aan zijn geloof, ook in de wetenschap dat hij het zich eigenlijk niet kon veroorloven om te sterven. Zijn vader was eerder door een ongeluk gehandicapt geraakt, waardoor hij de enige kostwinner was geworden voor zijn gezin. Zijn naam is Bar Kuperstein.
Dat verhaal typeerde voor mij ook heel erg de huidige sfeer in Israël. Mensen hebben er, ondanks hun vaak traumatische ervaringen, niet de neiging om in een hoekje te kruipen. Het leven gaat er gewoon door, maar dat mag ons uiteraard niet blind maken voor de omstandigheden waarin de meeste Israëli's ook al vóór 7 oktober 2023 moesten leven.
Het land wordt al jarenlang regelmatig geconfronteerd met raketaanvallen en aanslagen, en elke Israëli weet intussen haast blindelings - ook de kinderen - de weg naar de dichtstbijzijnde schuilkelder te vinden.
Ik bezocht er zelf een kibboets waar de hele school in een bunker is omgetoverd. Kinderen krijgen er dag in, dag uit les in een gebouw zonder ramen. Het is een realiteit waar wij ons hier maar weinig kunnen bij voorstellen.
Israëli's boos op Benjamin Netanyahu
Ik leerde in Israël ook een andere les: bedreigingen of terrorisme kun je niet weglachen. Het leven mag er dan intussen gewoon doorgaan, de Israëli's zijn uiteraard ook boos op hun regering want ze vinden dat Benjamin Netanyahu het had kunnen voorkomen.
Dat twee jaar geleden het onvoorstelbare gebeurde, is natuurlijk ook de verantwoordelijkheid van de politici die de dreiging van het Palestijnse Hamas-terrorisme onderschat hebben.
Hier in Europa zie ik eenzelfde nonchalance: enkele weken geleden ontstond er in België bijvoorbeeld grote opschudding nadat was uitgelekt dat een Hamas-sympathisant als vluchteling in België verbleef en op de koop toe een actieve rol speelde bij allerlei betogingen en pro-Hamas protesten. Dat soort naïviteit is ons in het verleden al duur komen te staan: ook heel wat daders van de dodelijke aanslagen in Brussel en Parijs woonden hier al jarenlang.
Slachting in Soedan
Er is nog een andere vaststelling waar we nu niet omheen kunnen: wereldwijd blijven linkse activisten en betogers actie voeren tegen het geweld in Gaza en tegen Israël in het algemeen, maar intussen blijven diezelfde 'mensenrechtenactivisten' oorverdovend stil over de slachting die zich in Soedan voltrok en voltrekt. Blijkbaar is het leven van een niet-Arabier in Soedan minder waard. Die dubbele standaard is onaanvaardbaar, zeker op politiek vlak.
Na mijn bezoek aan Israël ben ik er meer dan ooit van overtuigd dat er in de regio alleen vrede kan komen als Israëli's en Palestijnen de handen ineenslaan, wat in Israël zelf overigens ook al jarenlang gebeurt. In die plannen is er voor de terroristen van Hamas uiteraard geen plaats.
Hier in Europa moet ik evenwel vaststellen dat Hamas voor heel wat linkse partijen een soort van electorale melkkoe geworden is. Die houding staat de emancipatie van Israëli's én Palestijnen in de weg, en is politiek dus niet langer verdedigbaar.
Fondsenwervers voor de Moslimbroeders
Tegelijk moeten we ook paal en perk stellen aan de subsidiëring van tal van westerse ngo's die eigenlijk niet meer zijn dan fondsenwervers voor de Moslimbroeders, en indirect dus ook voor Hamas en Hezbollah.
Erger nog: zelfs de EU trekt jaarlijks miljoenen uit voor projecten in Gaza die Hamas of hun gedachtegoed ondersteunen en nooit bij de gewone bevolking terechtkomen. Onschuldige mensen aan beide kanten zijn door de internationale onzorgvuldigheid in de steek gelaten. Dat moet stoppen.
Deze column verscheen op zaterdag 29 november 2025 in De Telegraaf.
