Europees Parlementslid
Kun je wérkelijk zeggen wat je denkt en zou het gesprek dan worden voortgezet? Met de poging om naar elkaar te luisteren zonder vooraf te veroordelen en buiten te sluiten? Ik liep gisteren met die vraag naar huis na een tv-debat in het Frans over ’groeiend extremisme in Europa’.
Het gevoel dat het gesprek onmogelijk is, heb ik vaak. Omdat er een ’juiste’ manier van denken is en een ’foute’. Juiste mensen om bepaalde dingen te denken en foute mensen.
Een groot deel van de realiteit van onze samenleving wordt op die manier verzwegen om ’goed’ te zijn. Maar dan kunnen we nooit iets ontleden, kunnen we elkaar nooit horen. Elke persoon zwijgt of schreeuwt in een bubbel waar de stem tegen de muur van taboes sneuvelt.
De eeuwige vraag is gesteld: ’hoe kunnen we vechten tegen extreemrechts, de duivel?’ Ik vraag me af waarom een mens überhaupt tegen extreemrechts moet vechten.
Waarom niet vechten vóór iets?
Voor het wegnemen van wat mensen ongerust en bang maakt en hen in die armen duwt van wat de pers extreemrechts noemt? Al de taboeonderwerpen eindelijk bespreken en niet in de doofpot proberen te houden? Beseffen dat je niet kan vechten tegen de helft van je samenleving maar vooral gaan luisteren en begrijpen waar de pijn ligt, wat er scheelt en hoe dat verholpen kan worden?
Een gast trekt een krant naar boven. Een fake krant gemaakt door haar organisatie om mensen te doen beseffen hoe het leven zou zijn met extreemrechts aan de macht.Ik voel het al aankomen. Ik ben hier te gast zodat men me kan beschuldigen van collaboratie met extreemrechts omdat ik niet gezegd heb dat ik de Italiaanse premier Meloni walgelijk vind.Maar wie ben ik om te bepalen voor de Italianen? Is het oneens zijn met iemand een reden om die persoon walgelijk te vinden? Moet het resultaat van democratie iets zijn dat ons pleziert in plaats van de realiteit van wat mensen willen weergeven?
Ik wil het hebben over onze samenleving en haar concrete onderliggende problemen. De integratie, de armoede en de te hoge belastingen.
Buiten staan er boeren te protesteren omdat ze hun lasten zien exploderen en hun inkomen steeds kleiner wordt.
De investering in veiligheid is ook niet optimaal. Ben je ongerust als je kinderen alleen op straat zijn na hun sportwedstrijd? Willen we geen samenleving waarin die zorg er niet meer is en waar het gevoel van veiligheid groot is voor iedereen?
Wil een zwarte moeder iets anders dan een Joodse of een blanke voor haar kind? We zijn allemaal mensen met dezelfde bezorgdheden. We hopen dat onze kinderen veilig opgroeien. Waarom gaan we daar niet eens op focussen in plaats van op de hokjes en labels?
Maar dit gesprek is onmogelijk. De fake krant staat er. Ze zwaait ermee. Op de fake voorpagina staat ’Abortus en contraceptie verboden’. De krant geeft het nieuws weer in een realiteit waar extreemrechts aan de macht is. De auteur is trots en wil in gesprek gaan met de burger aan wie deze krant gegeven wordt. Wat is mijn mening?
Ten eerste ben ik absoluut tegen nepnieuws. Dat zien we nu al elke dag in een deel van de normale pers. Moeten we überhaupt een speciale krant hiervoor maken?
En fijn dat mensen het abortusrecht willen verdedigen. Ik verdedig dat recht ook binnen de kaders van de wet. De Franse Holocaust-overlevende en voormalig Europarlementslid Simone Veil heeft het heel mooi verwoord in haar pleidooi voor het recht op abortus in 1975 in het Franse Assemblée Nationale: we moeten vrouwen beschermen tegen willekeur en waken over de verworven rechten die vandaag in gevaar komen vooral door religieus fanatisme.
Wat ik me afvraag als ik naar de fake krant kijk: als dit over vrouwenrechten gaat, waarom staat er dan niets in over extreemlinks? Waarom mag extreemrechts niet aanschuiven om dit debat te voeren maar wel aan tafel zitten zonder „extreemlinks” te worden genoemd?De voorzitter van die partij in België hoorden we allemaal op televisie zeggen dat wat zijn partij betreft moslimmeisjes van 8 of 9 jaar gesluierd naar school mogen. Meisjes van 8 of 9 jaar bedekken!Het verrast mij inmiddels allang niet meer dat zij buigen voor de eisen van de traditionele islam. Daar komen immers veel stemmen vandaan. En etnisch electoralisme is nou eenmaal hun strategie.
Maar meisjes van 8 of 9 jaar gesluierd naar school laten gaan, dat is toch wel weer een nieuw dieptepunt. Toen ik 8 jaar was, wilde ik spelen, rennen, lezen. In korte broek en T-shirt en op blote voeten. Binnenshuis en buitenshuis. En met een open blik naar de wereld.
Meisjes van 8 of 9 versluieren, wegstoppen, alleen omdat ze meisjes zijn is kindermishandeling en vrouwenverachting. Het remt de ontwikkeling van deze kinderen en leert hun dat ze minderwaardig zouden zijn. Een schending van de rechten van het kind als ze een meisje is. Maar dat is te politiek incorrect om op de voorpagina van de fake krant te zetten.
Het debat gaat door en de nieuwe bezorgdheid is dat Europese ambtenaren niet voldoende integreren en alleen Engels praten in Brussel. Moet er geen verplichte inburgering komen voor al deze Eurocraten?
Wel, ze werken en leven niet gratis, ze dwingen onze samenleving niet om zich aan te passen aan islamitische normen die brutaal zijn voor vrouwen.
Als we het over integratie moeten hebben, zouden we dan niet beter focussen op wat echt dringend is? Dan zie je de gesprekspartners denken: wat zeg je nou? Absurd!
Wanneer ik later terug naar huis rijd, voel ik me vooral uitgeput en vraag ik me af wanneer een eerlijk gesprek plaats zal vinden. Er is net extra wind in de molen van extreemrechts gepompt en de hand wordt simultaan boven het hoofd van extreemlinks gehouden. Wie hier verliest, is de burger. Hij staat alleen en neemt wraak in het stemhokje.
Echt luisteren naar de burger is de enige strijd die resultaat zal opleveren.
Dit was de vierenzeventigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.
