Hoe kan een christelijk woord een allochtoon pijn doen?

Zelfs de Europese Commissie deed vorig jaar pogingen om enthousiast mee te gommen. Middels interne richtlijnen voor inclusieve communicatie leren medewerkers en ambtenaren hoe ze voortaan moeten praten om mensen met een andere cultuur geen pijn te doen. Zeg dus niet „dames en heren” maar wel ’beste collega’s’. En – dat valt het meeste op - mijd christelijke termen. Zeg niet meer ’kerstperiode’, maar praat over de ’feestdagenperiode’. Ook christelijke namen zoals Maria of zo, worden beter vermeden. Dit is geen fictie, ik heb het document kunnen zien en we hebben een debat erover gehad.

De ziekte is wijd verspreid. Europa, maar ook veel lokale besturen vinden het gebruik van christelijke termen en namen en het voortzetten van christelijke tradities discriminerend. In het Franstalig deel van België moest de paasvakantie een andere naam krijgen. En nog gekker was dat voor de groene burgemeester van Grenoble niet alleen de christelijke erfenis moest worden verwijderd, maar ze moest ook worden vervangen en aangevuld. Zo was het volgens hem volkomen normaal om de boerkini (een zwemboerka) toe te laten in de zwembaden en te promoten.

Kortom de stad moest zich aanpassen aan de islamitische voorschriften voor vrouwen. Hoe medeplichtig kun je zijn! Dat veel andere mensen dat onprettig vinden? Geen punt. Dat die boerkini de veruiterlijking is van vrouwendiscriminatie? Geen punt. Moslims discrimineren nooit. Wij wel…

De drang om eigen traditie in het land van aankomst op te leggen is verwelkomd door dat soort politici die dan op termijn de cultuur en civilisatie van de Europese landen aanpassen aan die van de nieuwkomers. Alles om de nieuwkomers te plezieren in plaats van ze te laten integreren. De lange lijst van verboden en taboeonderwerpen? Geen probleem! We nemen die gewoon over!

Die zelfhaat van zelfverklaarde antiracisten is niet anders dan narcisme. Ze verwachten van blanke mensen dat ze zichzelf zo haten dat ze vanzelfsprekend sorry zeggen, zelfs voor misdaden die ze nooit hebben begaan, vaak ook geen weet van hebben.

Je eigen wortels en cultuur uitwissen ten behoeve van nieuwkomers (die heel vaak naar hier zijn gekomen om aan onderdrukking te ontsnappen), daar bestaan woorden voor: zelfhaat, zelfdestructie. Het vernietigen van die cultuur is raken aan wat de ziel van de samenleving maakt. Het is beslist niet onschuldig. Dat is in de loop van de menselijke geschiedenis nooit onschuldig geweest.

Waartoe dient dat allemaal, is de vraag. Zijn er voor het wegpoetsen van erfgoed en gedeeld verleden goede argumenten te bedenken? En wat komt er dan in de plaats? Woke- en cancel culture-beweging?

Na veel woede en verontwaardiging in het Europese Parlement heeft de Europese Commissie haar interne richtlijnen voor inclusieve communicatie gelukkig weer ingetrokken. Maar het kwaad is al geschied. We weten dat dit niet het enige initiatief is. Het gaat niet om dat initiatief. Het gaat om een algemeen trend. Dat van de zelfhaat en cancelcultuur.

Hoe kan een christelijk woord een allochtoon pijn doen? Concreet. Kerstmis. Voor sommigen een religieus feest ter herdenking van de geboorte van Christus. Voor anderen een oeroud feest voor de terugkeer van het licht en de zonnewende. Voor nog anderen gewoon gezelligheid binnen de familie. Hoe kan je daarmee de allochtone medemens pijn doen? Lijkt me totaal absurd. Europa heeft zijn wortels. Like it or not. Niemand wordt overigens gedwongen hier te leven.

Zelf ga ik zoals elk jaar genieten van Kerstmis. Met mijn familie die bij mij komt eten. En zoals elk jaar zal ik te laat zijn met stofzuigen, boodschappen doen en toetjes ophalen. En ja, er zal een kalkoen uit de oven komen. Ik zal een lelijke kersttrui dragen, mijn dochter gaat met haar nichtjes kaarten of haken bij de open haard. En om middernacht gaan we champagne drinken en dansen. Want het is Kerstmis. Dat we moslims zijn doet er niet toe.

Vrolijk Kerstmis.

Dit was de vierentwintigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.

www.telegraaf.nl