Wereldvreemde leiders verkopen Europese ziel voor etnische stemmen

Maar nog belangrijker: wat gebeurt er daarna met hun stem? De keuzes - zoals in Nederland voor conservatief rechts - worden bekritiseerd en beschouwd als een gevaar voor de democratie. Democratie betekent wel dat de macht aan het volk is. Waarom dan doen alsof het volk niet mag spreken?

Ik vind het wonderbaarlijk. De attitude die de pensée unique wil beschouwen als democratie en Europa als de schuldige van de wereld laat bestempelen is juist wat gevaarlijk is voor de democratie. Politiek moet over de mensen gaan en niet over de politici zelf. Dat is wat sommige moralistische, wereldvreemde leiders nog altijd niet beseffen. Die arrogantie duwt mensen juist naar de extremen of naar de antipolitiek.

Ook wanneer men hoort wat de mensen willen en waar ze zich zorgen over maken, doet men alsof men het beter weet dan die mensen zelf. Hoe kunnen zij dan hoopvol blijven?

In de context van de huidige botsing der beschavingen, vragen ze aan de mensen om zich geen zorgen te maken. Waarom niet, als je op de Titanic zit en de ijsberg ziet?

Ze helpen niet met het zoeken naar oplossingen maar met het ontkennen van de problemen. Ze vinden het normaal dat academische vrijheid onderdrukt wordt en dat het conflict in het Midden-Oosten compleet geïmporteerd wordt in onze straten. Ze vechten niet tegen antisemitisme.

Integendeel, wij zijn een Europa dat allerlei duistere krachten aanwakkert en zelfs financiert tegen de eigen waarden, principes en volkeren. Dit alles in naam van politieke correctheid.

Wie die politieke waanzin weigert te delen krijgt de wind van voren. Wie zich opzichtig schaamt en zich achter de antivrijheid schaart, onder het mom van tolerantie, krijgt applaus en krijgt zelfs meer media-aandacht. We moeten toch de Europese waarden en normen durven verdedigen. Het gaat om de toekomst die we voor onze kinderen kiezen.

Deze week stond ik op de markt in een grote Europese stad. Ongelofelijk hoeveel hoofddoeken je daar nu al rond ziet lopen. Uiteraard gaan al deze mensen straks stemmen.

Velen werken niet en zijn niet geïnteresseerd in onze Europese samenleving. Wie het aantal uitkeringsgerechtigden wil beperken, de politie meer middelen geven en de integratie doen slagen, al is het in de herkansing, is de vijand. Voor hen is tegen antisemitisme zijn gelijkgesteld met tegen Palestijnen. Dat is toch niet zo.

Een man die voorbijliep sloeg me zelfs hard op mijn arm, tot grote verbazing van een vriend die met me op stap was. Hij was vervolgens heel snel weg. Wegens het Midden-Oosten, begreep ik op basis van wat hij riep. Uiteraard zal hij nooit begrijpen waarover het gaat. Hij is niet uit op een gesprek maar op geweld. Hij keek naar het journaal en keek niet naar de beelden van de verkrachte, verminkte, ontvoerde Israëlische meisjes.

Hij zag niet hoe mensen onthoofd werden omdat ze Jood zijn. Hij verwart opzettelijk moord op basis van ras of religie met oorlog.

Ik heb niet de kans gehad om de man te vertellen wat ik denk over de tragische situatie. Uiteraard steun ik het recht van elke Jood om in vrijheid en veiligheid te leven. Vooral in Europa, het continent van de Verlichting, waar antisemitisme nu in de mode is.

Ik steun het recht van het Palestijnse volk om vrij van Hamas en andere gerelateerde terroristische groeperingen te leven, en dat zou hij ook moeten doen.

Ik steun het recht van elk meisje om te zingen en te dansen waar ze ook maar wil, of ze nu Joods is of Iraans. In alle veiligheid.

Dat heb ik altijd gedaan. Dat zal ik altijd doen. Deze man en anderen moeten er maar aan wennen.

Waar ik nooit aan zal wennen, is dit: dat politieke zwaargewichten die bijvoorbeeld functies zoals voorzitter van de Europese Raad bekleden, premier zijn of minister van Buitenlandse Zaken, openlijk solidariteit tonen met de slager van Teheran of de publieke opinie manipuleren voor stemmen.

Dat sommige van die politieke zwaargewichten de huidige situatie zien als een kans om Palestina en Hamas te verwarren door op te roepen tegen de Joodse zelfverdediging zonder enige nuance, vind ik gevaarlijk.

Dit was de negentigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.

www.telegraaf.nl