Slachtoffers zijn goed voor verdienmodel van woke politici

Het gaat om mensen die hier wonen, al lang, maar in hun hoofd en hart zijn ze niet echt van hier. Ze kijken alleen naar zenders van hun land van herkomst, spreken thuis zelden Nederlands en praten daar niet over wat er zich hier afspeelt. Ze vinden niet dat het land waar ze wonen, het Europese land, meer waarde heeft dan een paspoort. Ik betreur dat want identiteit is veel meer dan dit. Want hun attitude tegen de rechtsstaat, zo kunnen we vaststellen, is niet alleen bij voetbal maar is er altijd, elke dag.

Uiteraard belet niemand wie dan ook trots te zijn op zijn of haar roots. Vraag is hoe je dat verenigt met het land waar je woont. Ben je van hier, of ben je een passant van elders die daarmee ook nergens trots op hoeft te zijn?

Mijn paspoort is voor mij veel meer dan een papier. Ik weet immers wat het is om in een land vanaf nul te beginnen. Ik heb altijd goed geweten wat ik van mijn land van herkomst het best kon overhouden en wat ik niet ging meenemen. Hoe dwaas zou het niet zijn, heb ik altijd gedacht, mijn toekomst te beperken door vast te houden aan mijn afkomst alleen? En ik ben gelukkig lang niet de enige die dat denkt, beseft of doet. Veel andere mensen met een migratieachtergrond zijn perfect geïntegreerd en delen die visie.

De stem van al die mensen moet óók gehoord worden, maar van sommige politici mag dat dus niet. Ze houden liever hun hand op onze mond en roepen dat we niet weten wat we zeggen, dat we niet snappen hoe erg het is voor mensen met migratieachtergrond. Als je mensen met een migratieachtergrond wil verdedigen, waarom doe je dat dan ook niet met mij, met wie mondig is? Ze willen dat we zwijgen omdat we niet weten wat we zeggen, niet snappen hoe erg het is allochtoon te zijn. We moeten blijkbaar blijven sudderen in de slachtofferrol en die onderdanige traditie doorgeven aan onze kinderen.

Zeker, al die slachtoffers, dat is goed voor hun politieke verdienmodel. Goede integratie kan dat alleen maar schaden. Er moeten in het stemhokje immers genoeg slachtoffers overblijven. Als dat ook betekent dat er in onze samenleving afgescheiden gemeenschappen bestaan met geheel andere normen en waarden, het zij zo. Allochtonen krijgen van hen een bemoedigend schouderklopje. En uiteraard weten zij beter dan jezelf wat je wilt of nodig hebt.

Dat is racisme en minachting van de ergste soort, verscholen achter liefdadigheid en solidariteit.

En toch. Die afkeurenswaardige rol van zogeheten progressieve politici kan niet de enige verklaring zijn. Er is meer aan de hand, en het blijft intrigerend: jonge mensen die hier geboren zijn, hier wonen, hier naar school gaan, en toch Marokko als hún enige land zien. Marokko, een land dat ze meestal niet eens echt kennen, waar ze hooguit elk jaar met vakantie gaan.

En toch. Een samenleving die in hokjes is gedeeld, daar wordt niemand beter van. Zeker niet als die hokjes van doen hebben met daders aan de ene kant en slachtoffers aan de andere. En al helemaal niet als die opdeling dan ook nog eens te maken heeft met huidskleur.

En toch vinden links en sommige liberalen afkomst blijkbaar belangrijker dan toekomst. Hoe jammer allemaal.

Maar er is ook goed nieuws. Gelukkig laten steeds meer mensen van mijn kleur een ander geluid horen. Ik sprak onlangs een Nederlandse dj. Wat een heerlijk, eerlijk, slim, moedig persoon. Wat een heldere gedachten, met name over kleur en identiteit.

Hoewel… Ik durfde eerlijk gezegd eerst het gesprek daarover niet aan te gaan. Want dit soort onderwerpen zijn en blijven altijd zeer gevoelig. Maar wat was ik aangenaam verrast! Ik werd instant fan.

Hij vertelde over dat eeuwige slachtofferschap en over hoe al die woke toestanden mensen van kleur beletten vooruit te gaan met hun leven. Dat gesprek heeft me diep geraakt. Want, hoe gek het ook moge klinken, het was de allereerste keer dat ik een man van mijn kleur hoorde zeggen wat ik tot nog toe alleen onder vrouwen had gehoord.

Wie zijn kinderen laat opgroeien als natuurlijke slachtoffers, laat die kinderen in de steek, zei hij. Het is de hoogste tijd te geloven in de eigen dromen. Hoe mooi! Hoe juist! Hij verwees ook naar Martin Luther King en zijn strijd tegen racisme. I have a dream. King kwam op tegen een samenleving-in-hokjes. Done that, been there!

Dit is jouw land, mijn land, ons land. Ons geloofde land. En dus lezen we de krant van hier, kijken naar het nieuws van hier. En we vinden samen elk onze eigen weg. Hier.

Dit was de tweeëntwintigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.

www.telegraaf.nl