Europees Parlementslid
Sommige ambtenaren, activisten, linkse politici, en bepaalde academici vergeten waar hun loyaliteit dient te liggen. Wie verbaast zich hier nog over? Wokisme en de gewoonte om zichzelf in de eigen voet te schieten maken al een tijdje deel uit van de trieste identiteit van Europa. Zelfhaat, soms passief soms actief.
We zien dit opnieuw in de nasleep van de brute aanval op Israëlische burgers en de verspreiding van islamitische terreur over de hele wereld.
Als je op de kaart kijkt, zie je de vlek overal. Ook in de Sahel. De radicale islam vernietigt alles. Terwijl mensen hier sympathie tonen voor onze vijanden met gedoogsteun van linkse partijen die in de parlementen allesbehalve vrijheid verdedigen. Hoe blijft het Westen overeind?
Waarom beseffen sommige mensen niet dat de radicale islam een probleem is voor ons allemaal? Zelfs voor de Palestijnen zelf? Dat islamitische terreur een wereldwijde oorlog voert tegen verlichtingswaarden en wie we zijn? De Joden zijn het laatste schild tussen de islamisten en de westerse beschaving. Zij zijn het laatste bastion.
Ze hebben er nooit voor gekozen om dat te zijn. Maar ze zijn het wel. Als je kijkt naar het gerichte geweld en de brute en ontmenselijkende feiten, is het duidelijk: de aanhangers van de radicale islam willen de Joden vernietigen en vervolgens of tegelijkertijd de westerse beschaving ten val brengen.
Wie zich daartegen verzet willen ze uit de weg ruimen. Ze willen alle kritiek blokkeren, zich ontdoen van iedereen die hun barbaarsheid aan de kaak stelt of zich verzet tegen hun demonische project. En uit gemakzucht, opportunisme of domheid snoeren sommigen zichzelf de mond of kiezen ze voor politieke onderwerping.
Ze proberen zoveel mogelijk mensen te laten geloven dat degenen die kritiek hebben en weigeren zich te onderwerpen de echte barbaren zijn. Het geweld dat zoveel vrijdenkers treft, raakt hen niet. Daarom zijn ze in mijn ogen niet alleen onderdanig maar ook feitelijk medeplichtig, want ze hebben een keuze gemaakt. De keuze van onverschilligheid.
„Het kwaad is niet de wreedheid van slechte mensen, maar de onverschilligheid van goede mensen.” Dat zei mijn mentor tegen me toen ik 18 was. Hij had dat ergens gelezen. Daarom deed hij zijn werk om corruptie aan te pakken ondanks de dictatuur en het geweld. Hij wou niet iemand zijn die onverschillig blijft tegenover onrecht. Hij werd zelf vermoord. Omdat wij allemaal luisterden, knikten maar niets deden. Hij stierf niet alleen omdat de corrupte regering die hem gedood heeft slecht was.
Wat voor soort mensen willen we nu zijn? Degenen die onrechtvaardigheid accepteren of door de vingers zien of mensen die resoluut voor vrijheid opstaan?
De situatie in het Midden-Oosten is verschrikkelijk en aan alle kanten sterven onschuldige mensen. De echte oorzaak zijn Hamas en hun handlangers En ik hoorde politici hier zeggen dat de terroristische groep Hamas een verzetsbeweging is. De oorlog heeft zich allang verplaatst naar Europees grondgebied waar al onschuldige mensen zijn gedood in de naam van Allah. Anderen zijn ernstig bedreigd.
Ik vind het ijzingwekkend en zeer frustrerend dat mensen het normaal vinden om bedreigd te worden om het hebben van een mening. De ambtenaren die nu een zogenaamde mening hebben en het Israëlstandpunt van het kabinet in een brief op de korrel nemen, deden niets toen vrouwen gedwongen werden het symbool van onderwerping te dragen.
Ze deden niets toen vrijdenkende moslimvrouwen in Europa moesten onderduiken omdat ze wilden leven als vrije Europese vrouwen. Ze deden niets toen de nieuwe Jodenvervolging begon. Ze stonden niet op voor vervolgde vrije denkers. Ze zwijgen wanneer sommige politici het onverdedigbare in onze instellingen verdedigen en onze eigen vrijheden ondermijnen.
Het werd al als racistisch gezien om je zorgen te maken over radicalisering in Europa. Om vragen te stellen over integratie die mislukte en de gevolgen hier bij ons.
Politici, leraren, redacties, maar ook gewone burgers die op het terras zaten of naar het theater gingen, hebben het met hun leven moeten bekopen. En het blijft groeien. In Brussel wilden leerlingen op een school zelfs een gebed voor de dader van de terreuraanslag deze week. Dat vertelde een leraar aan de krant. Dit is waar we aandacht aan moeten besteden. Dit is waar we ons zorgen over moeten maken.
Maar we raken er helaas aan gewend. Veel burgers leven nu met angst, doen aan zelfcensuur en maken zich zorgen over wie de problemen aankaart.
Een jaar geleden zei een Vlaamse man tegen mij: als je ooit geen thuis meer hebt mag je bij ons intrekken. „Ik meen het”, benadrukte hij toen ik lachte en zijn vrouw liefdevol knikte.
Omdat ik een mening heb. We leven in een Europa waar je je thuis kan verliezen, je plots nergens meer thuis kunt voelen en bang kunt zijn in je eigen huis wanneer je een mening hebt over de radicale islam. Dat had ik echt niet verwacht.
Ik dacht lang geleden dat Europa vrij was. Dat is het niet. Zijn we ons daar wel van bewust? Sommige ambtenaren moeten uit hun ivoren toren komen en de realiteit onder ogen zien.
Dit was de drieënzestigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.
