Onzin gaat voor in strijd tegen seksisme

Van de zogeheten Brusselse Feministische Beweging moet die muurschildering weg, vanwege én racistisch én seksistisch. Omdat de vrouw zwart is, haar jurk nogal strak zit, en er ook nog een cheeta aan te pas komt. En de eeuwige dader ontbreekt niet: de blanke man.

Ik vraag me af hoeveel subsidies dergelijke organisaties krijgen om hun onzin uit te kramen. En wat ik me ook afvraag, is waarom geen enkele blanke man boos is geworden over het feit dat de man op de muurschildering erg dik is. Zijn alle blanke mannen dan vet en vadsig? Is ook dat niet racistisch of seksistisch? Het is hoe je het bekijkt natuurlijk.

Stel dat iedereen met een mening over kunst de overheid kan dwingen die meningen ook te volgen. Dan wordt het natuurlijk totale chaos. En verliezen kunstenaars hun vrijheid. Kunst heeft juist de bedoeling om vrij te zijn. Vrijheid om ons te verbazen, te intrigeren, te choqueren, of om ons, in het ergste geval, gewoon onverschillig te laten.

Niet hier. Want hier en daar worden rare eisen ingewilligd: in Brussel zal het gemeentebestuur 40.000 euro uitgeven voor een QR-code. Met tekst en uitleg, zodat niemand gechoqueerd hoeft te zijn.

Ondertussen zijn er vrouwen die elke dag op hun werkplek vechten tegen echte onderdrukking en discriminatie. Mijn eigen ervaring is dat bepaalde mannen, zelfs heel jonge mannen, je autoriteit nooit zullen respecteren en accepteren. Ook niet als ze hebben gezien dat je door keihard werken zit waar je zit. Omdat ze macht en een toppositie niet kunnen associëren met iemand die eruitziet zoals jij: jong, vrouw en zelfs van kleur.

Dat seksisme op het werk bestaat, wat men ook moge zeggen. Het werkt vaak top-down, en soms ook in de andere richting. Maar wie vooruit wil, laat zich niet tegenhouden en vecht door. Hopend op beter. Organisaties moeten er uiteraard juist voor zorgen dat de beste en integere mensen binnenblijven en voldoende ondersteund worden.

En er is nog erger. In Europa bestaan er honderden wijken waar vrouwen regelrecht en gewelddadig onderdrukt worden, met de hulp van religie en cultuur. Jonge meisjes die genitaal verminkt worden. Deze week nog, in Londen, gaat het om een meisje van VIER! De daderes wordt vervolg, lees ik. Maar voor dat kleine meisje is de tragedie dubbel: ze is verminkt, en ze is haar moeder en haar vertrouwen kwijt.

De gemeenschap zal ongestoord de rest van het plan voor haar in gang zetten. Alle andere vreselijke plannen die zij sinds eeuwen voor meisjes hebben. Onder andere het uithuwelijken van zeer jonge meisjes om de eer van de familie te beschermen. De man die met hen naar bed gaat, is een verkrachter denk ik. Josephine Baker zelf moest trouwen toen ze slechts 13 jaar oud was.

Hoe verschrikkelijk is het niet als je fysiek benaderd en seksueel mishandeld wordt. Terwijl je allicht ook maar een jonge vrouw bent die gewoon vooruit wil. In Burkina Faso, mijn geboorteland, en in veel andere Afrikaanse landen zijn dat soort toestanden eerder regel dan uitzondering. Zelfs wie kan studeren, krijgt aan de universiteit en nadien in de bedrijven vaak te maken met seksuele intimidatie en misbruik.

Dat blijkt trouwens ook aan de universiteiten hier in Europa een probleem: meisjes moeten vaak een hoge tol betalen gewoon omdat ze bestaan. En de omerta regeert. Het is een zeer kwalijke mix van macht, taboes en angst.

Maar voor een zelfverklaarde feministisch organisatie in Brussel is de aanwezigheid van een zwarte vrouw, een cheeta en een blanke man op één muurschildering dus hét probleem van onze samenleving. Opgelost met een budget van 40.000 euro om hun enorme ego’s te vleien. Dat je met dat geld in deze tijden veel nuttiger dingen kan doen is kennelijk bijzaak. Onzin gaat voor!

Dat ook de essentie van kunst, cultuur en erfgoed erbij moet inboeten, moeten we er kennelijk maar bij nemen. Wokisten en aanhangers van de cancelcultuur zijn de grootste bedreiging voor kunst en cultuur. Hoe cynisch en absurd is het niet dat vaak dat soort mensen op de eerste rij staan om te protesteren als er op cultuursubsidies bespaard wordt...

Josephine Baker was een verzetsstrijder in de Tweede Wereldoorlog, een activiste voor gelijkberechtiging van blank en zwart. Zij is de eerste zwarte vrouw die begraven is in het Panthéon in Parijs. Tussen allerlei blanke mensen. Niet omdat ze zwart was, maar omdat ze briljant was. Een icoon. Zou ze vandaag van de wokers mogen dansen met bananen om haar middel?

Dit was de vijfentwintigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.

www.telegraaf.nl