Aanstaande maandag herdenken we de aanslag in de Bataclan. De mensen die daar aanwezig waren op 13 november 2015 werden afgeslacht. Opzettelijk doodgeschoten in de naam van Allah. Op welke manier voorkom je zoiets in de toekomst als het in vele opzichten onbespreekbaar is?
Vandaag in België bijvoorbeeld, en dat is een fenomeen dat je overal in Europa kan observeren, melden scholen gevallen van leerlingen die schoolreisjes weigeren omdat ze genoeg tijd willen om te bidden. Steeds meer jonge meisjes bedekken zich volledig en je ziet schooljongens die ritueel hun voeten wassen op de wastafel in de schooltoiletten. Wat bespreekbaar is in de klas wordt steeds minder. De radicale opmerkingen of het door islamitisch geïnspireerd gedrag frequenter. De school moet een neutrale plaats zijn.
Dat onze scholen nu geconfronteerd worden met steeds meer geradicaliseerde jongeren werd zelfs bevestigd door het Belgisch Coördinatieorgaan voor de Dreigingsanalyse en Staatsveiligheid. Maar eerlijk gezegd hadden we deze bevestiging niet nodig van wat we zelf allang kunnen zien. Wokisme, islamisme en antisemitisme in de scholen en in de brede samenleving muilkorven ons geweten.
Het is niet gemakkelijk voor leerkrachten om in dergelijke omstandigheden en context hun werk te doen. Ik maak me hier al jaren zorgen over en waarschuw. Maar als je er iets van zegt, word je al snel beschuldigd van islamofobie of bedreigd.
Wat zou ik zelf geworden zijn als ik niet had kunnen genieten van de vrijheid waarmee mijn leerkrachten me lesgaven? Door de huidige situatie te aanvaarden laten we zoveel kinderen in de steek. Zeker zij die thuis geen boek openslaan.
De school is dé plek voor onderwijs en vooruitgang, niet alleen voor de kinderen maar ook voor de hele samenleving op termijn. Maar de weg naar kritisch denken is vandaag de dag serieus versperd.
Dit was de zesenzestigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.
www.telegraaf.nl