Want de eerste stap van de asielprocedure zoals die vandaag bestaat, is het bereiken van de Europese grens. Dat is de fundamentele fout in ons asielsysteem.
Wie niet in staat is de grens in persoon te bereiken, moet er zelfs niet aan denken om kans te maken op de status van vluchteling.
Het hoeft geen betoog dat dit volledig in het nadeel werkt van degenen die bescherming het meest nodig hebben. Het huidige systeem laat hen collectief in de steek.
Zonder mensensmokkelaar geen asiel. Een snelle selectieprocedure aan de grens moet leiden tot snellere hulp aan hen die er recht op hebben.
Dat is de onderliggende visie van een van de twee aangenomen voorstellen tijdens de migratietop in Luxemburg: gesloten centra – met plaats voor 30.000 mensen – aan de Europese buitengrenzen voor asielzoekers uit landen met weinig kans op erkenning.
Binnen de twaalf weken moet hun aanvraag afgehandeld zijn. In geval van een negatief antwoord, moeten ze terug. Snel en efficiënt op papier, maar in de praktijk compleet onhaalbaar.
Het terugkeerbeleid is sinds lang een ramp en niets wijst op een verbetering. Overigens, een akkoord sluiten is één ding, het uitvoeren een ander.