Europees Parlementslid
Het nieuwe Afghanistan in termen van aantal doden door terrorisme is Burkina Faso. Mijn land van herkomst dat ooit seculier en vreedzaam was totdat de radicale islam aan de deur klopte en er begon te aarden.
Burkina Faso betekent het ’land van de integere mensen’. Ik groeide er op in relatieve vrede. Als kind binnen een islamitisch gezin, weet ik nog hoe graag we Kerstmis en Pasen vierden, net zoals de andere feestdagen. Vandaag is het anders. Ik lees vaak met stijgende verbazing hoe naïef Europa al jaren naar de ontwikkelingen in de Sahel-regio kijkt.
Het islamisme heeft alles overgenomen. Het leven dat we vroeger hadden, afgepakt.
Voor het eerst betaalt het West-Afrikaanse land de hoogste prijs ter wereld volgens onderzoek. Met meer dan 250 terroristische aanslagen in een jaar tijd, en bijna 2000 doden lijkt Burkina Faso op weg naar een moeilijk te keren situatie.
Het conflict daar staat sinds enkele jaren in de top 10 van de gevaarlijkste conflicten ter wereld volgens de International Crisis Group. In 2023 steeg het aantal slachtoffers van terrorisme met 68% in vergelijking met het jaar 2022. Die evolutie is angstaanjagend voor een bevolking die religie nooit centraal heeft geplaatst.
Waar alleen de vrouwen binnen de gezinnen onderdrukt werden in het verleden, is er nu een uitbreiding van de islamitische onderdrukking naar de hele samenleving. Een combinatie daarvan met de slechte politiek en de Russische inmenging geeft de jeugd geen toekomst. Het land is aan het sterven.
Toen ik kind was, waren we trots en zongen we het volkslied. Het betekende iets om Burkinees te zijn, iemand uit het land van integere mensen: het land van Thomas Sankara, de onbevreesde president die Mitterrand uitdaagde en voor zelfredzaamheid pleitte, die tegen ontwikkelingshulp was en voor vooruitgang werkte. Het land van Princess Yennega, de krijgsvrouw en amazone die met haar paard naar de vrijheid holde en vele meisjes zoals ikzelf als kind deed dromen tijdens de geschiedenislessen.
Het land zonder toegang tot de zee, maar dat de meeste grenzen heeft met andere landen in West-Afrika waardoor haar geopolitieke ligging niet te onderschatten is.
Burkina Faso, daar stond mijn wieg. Vandaag groeit er het terrorisme en het aantal doden stapelt zich op. Scholen lopen leeg en in het noorden vluchten gezinnen voor hun leven. De gesprekken tussen familieleden zijn nu gereduceerd tot bezorgdheid over de oorlog en de oorlogskas.
Niet alleen in de politiek binnen Europa maar ook in ons buitenlandbeleid blijven we de feiten over de radicale islam onderschatten. Hoe kan een land zo snel in vlammen opgaan ?
Burgers of mensen die gewoon van cultuur of van een kerk genieten, zijn de slachtoffers van de onophoudelijke aanslagen en incidenten. Ze vormen meer van de helft van de doden en gewonden. De regering is radeloos en de brutale druk op kritische stemmen, zowel binnen en buiten het land, is des te groter. Ik voel dat ook.
Het is sinds 2016 dat de jihadisten hun weg zochten van Syrië en Irak naar de Sahel. Ook in Nigeria en Mali waren Boko Haram en Al-Qaeda allang bezig. Nu gaan mensen steeds minder met elkaar delen met Pasen of Kerst. Het is immers de vraag of je na zo’n feest nog leeft of door terreur bent geveld.
En de islamisten groeien maar. Ze profiteren van de politieke chaos daar, van de blinde vlekken in het Europees beleid en van de bedreiging die meer dan alleen die regio omvat.
De wetenschap dat deze bloeddorstige mensen het voor het zeggen krijgen in het gebied waar mijn wieg stond en dat steeds meer van de onschuldige maatschappij onder hun controle komt, verscheurt mijn hart. Ook dat ze hier in Europa profiteren van de naïviteit en misplaatste tolerantie. De globale naïviteit over de radicale islam laat nergens ruimte voor perspectief.
In Europa is er nog meer censuur en de dreiging stijgt. In Burkina Faso zijn miljoenen mensen al ontheemd. Scholen en ziekenhuizen zijn overgenomen en gezinnen zijn verscheurd. Mensen zijn bang voor hun buren. Europa beeldt zich opnieuw in dat de radicale islam die de regio in een wurggreep houdt, ver van ons bed is.
Niets is minder waar. We hadden moeten leren van de situatie in Syrië en de aanslagen in Europa, en van de migratiecrisis.
Hoe snel Burkina Faso afgleed van secularisme naar de huidige situatie toont aan dat je het gevaar van het islamisme nooit mag onderschatten. Het groeit even snel als een bosbrand. Onze naïviteit en onze stilte over de gevaren van de radicale islam zijn olie op dat vuur dat steeds groter wordt.
Dit was de drieëntachtigste column van Assita Kanko voor De Telegraaf.
