Dit jaar vierde ik samen met een deel van mijn familie Kerstmis in Brussel, bij mij thuis. We vroegen ons de hele tijd af hoe het ging met de rest in Burkina Faso. De laatste keer dat we samen met de hele familie aan tafel zaten, was in 2004. Ik herinner me nog dat er nooit genoeg vlees was, omdat we met zoveel waren. Maar we vonden het heerlijk om de kleine stukjes kip van elkaars borden af te pikken. We schaterlachten, waren zorgeloos.
De jihadisten vallen kerken én moskeeën aan met maar één doel: de gemeenschap vernietigen
Dit jaar hield iedereen tussen de vrolijke momenten heen stiekem de actualiteit in de gaten. En toen gebeurde het. Bij een aanval op een legerbasis in het dorpje Arbinda zijn 35 burgers om het leven gekomen, onder wie 31 vrouwen. Toen werd het stil bij ons. Weer jihadisten. Ze komen van overal en hebben van het voormalige seculiere en vreedzame landje waar we geboren werden een dodelijk kruispunt gemaakt.
Er zijn nu al een half miljoen mensen op de vlucht. Veel kinderen kunnen niet meer naar school. De positie van de vrouw is al zo zwak in het land. Ik hou mijn hart vast voor de meisjes als de jihadisten terrein blijven winnen. De wereld weet intussen wat ze met vrouwen doen.
Dit is niet nieuw en ook geen ver-van-ons-bed-show. Dit is niet zomaar een regionaal conflict, maar een internationaal probleem. Het zijn dezelfde jihadistische terroristen en extremisten die in Syrië en Irak dood en verderf zaaiden en zaaien. Die conflicten leken vroeger ook ver van ons bed. Islamitische Staat is in de regio samen met jihadisten van Boko Haram of Al-Qaeda vanuit Mali een nieuwe machtsbasis aan het opbouwen. Ze nemen onschuldige burgers in het vizier. Eerst zaaiden ze dood en verderf in Syrië, namen ze seksslavinnen en verhandelden ze vrouwen zoals Nadia Murad. Nu bedreigen ze de hele Sahel met hun gruwelijke ideologie van de dood. Ze vallen kerken én moskeeën aan met maar één doel: de gemeenschap vernietigen. Ze richten zich op die plekken waar mensen samenkomen, bidden, lachen, zingen … In Burkina Faso is naar een kerk gaan meer een sociaal-culturele gebeurtenis dan een religieus evenement. De kerk is het hart van de samenleving. Zeker op het platteland.